یک‌جانبه‌گرایی مدرنیستی و سیاست‌های توسعۀ شهری ایران معاصر

شهرهای تاریخی عموماً محصول نوعی مشارکت بین عامۀ مردم و دستگاه حکومت بوده‌اند. در دوران تاریخی به‌دلیل همخوانی جهان‌بینی بخش عامه و طبقۀ قدرتمند جامعه، تفاوت چشمگیری در بین سلیقه و نگاه آنها وجود نداشته است و درنتیجه، تصمیمات و اقدامات این دو گروه نسبت به شهر به نوعی هماهنگی پایدار منتهی می‌شد. اما ب...

Descripción completa

Guardado en:
Detalles Bibliográficos
Autor principal: امین مقصودی
Formato: article
Lenguaje:EN
FA
Publicado: Nazar research center for Art, Architecture & Urbanism 2019
Materias:
Acceso en línea:https://doaj.org/article/6d3690f29afd49d58def1e24eef2e174
Etiquetas: Agregar Etiqueta
Sin Etiquetas, Sea el primero en etiquetar este registro!
id oai:doaj.org-article:6d3690f29afd49d58def1e24eef2e174
record_format dspace
spelling oai:doaj.org-article:6d3690f29afd49d58def1e24eef2e1742021-11-15T14:33:36Zیک‌جانبه‌گرایی مدرنیستی و سیاست‌های توسعۀ شهری ایران معاصر2008-74462008-216910.22034/manzar.2019.192557.1977https://doaj.org/article/6d3690f29afd49d58def1e24eef2e1742019-09-01T00:00:00Zhttp://www.manzar-sj.com/article_93271_8b05bf39c1e39b9842d61da398dbe966.pdfhttps://doaj.org/toc/2008-7446https://doaj.org/toc/2008-2169شهرهای تاریخی عموماً محصول نوعی مشارکت بین عامۀ مردم و دستگاه حکومت بوده‌اند. در دوران تاریخی به‌دلیل همخوانی جهان‌بینی بخش عامه و طبقۀ قدرتمند جامعه، تفاوت چشمگیری در بین سلیقه و نگاه آنها وجود نداشته است و درنتیجه، تصمیمات و اقدامات این دو گروه نسبت به شهر به نوعی هماهنگی پایدار منتهی می‌شد. اما با ظهور مدرنیته در جامعۀ ایرانی، میان دستگاه قدرت و طبقۀ عامه نوعی شکاف در دیدگاه‌ها پدید می‌آید که به شکل‌گیری رویکردهای یک‌جانبه‌گرایانه در ارتباط با سیاست‌های شهرسازی منتهی می‌شود. در دورۀ قاجار این سیاست‌ها عمدتاً به فضاهای حکومتی محدود است اما از دورۀ پهلوی این سیاست‌ها به تغییرات در بافت‌های مسکونی شهری منجر می‌شود بدون آن‌که به نقش مردم در این فرایند توجه شود. این نوشتار به‌دنبال پاسخگویی به این سؤال است که چه رابطه‌ای بین ظهور مدرنیته و یک‌جانبه‌گرایی در جامعۀ ایرانی و تأثیر آن بر سیاست‌های شهرسازی در برنامه‌های عمرانی و توسعه‌ای کشور وجود دارد؟ این پژوهش توصیفی- تبیینی تلاش خواهد نمود که با تحلیل اطلاعات به‌دست‌آمده به روش کتابخانه‌ای، رابطۀ حکومت به عنوان بخش نخبۀ جامعه را در ارتباط با عامۀ مردم، قبل و بعد از ظهور مدرنیته بررسی کرده و از این طریق چرایی شکل‌گیری رویکردهای یک‌جانبه‌گرایانه نسبت به سیاست‌های توسعۀ شهری را بحث نماید. در ادامه، این نوشته سیاست‌های اتخاذ شده در زمینۀ توسعه بافت‌های مسکونی را در دوره‌های تاریخی بعد از ظهور مدرنیته بررسی خواهد کرد تا این فرضیه را اثبات نماید که سیاست‌های پیگیری شده در بحث توسعۀ شهری در دوره‌های مختلف به‌دلیل فقدان ساختارها و نهادهای دموکراتیک به‌نوعی متکی بر یک نگاه یک‌جانبه‌گرایانه و بدون مشارکت مردم بوده‌اند.امین مقصودیNazar research center for Art, Architecture & Urbanismarticleمدرنیتهیک‌جانبه‌گراییجهان سنتسیاست‌های توسعۀ شهریArchitectureNA1-9428ENFAمنظر, Vol 11, Iss 48, Pp 6-13 (2019)
institution DOAJ
collection DOAJ
language EN
FA
topic مدرنیته
یک‌جانبه‌گرایی
جهان سنت
سیاست‌های توسعۀ شهری
Architecture
NA1-9428
spellingShingle مدرنیته
یک‌جانبه‌گرایی
جهان سنت
سیاست‌های توسعۀ شهری
Architecture
NA1-9428
امین مقصودی
یک‌جانبه‌گرایی مدرنیستی و سیاست‌های توسعۀ شهری ایران معاصر
description شهرهای تاریخی عموماً محصول نوعی مشارکت بین عامۀ مردم و دستگاه حکومت بوده‌اند. در دوران تاریخی به‌دلیل همخوانی جهان‌بینی بخش عامه و طبقۀ قدرتمند جامعه، تفاوت چشمگیری در بین سلیقه و نگاه آنها وجود نداشته است و درنتیجه، تصمیمات و اقدامات این دو گروه نسبت به شهر به نوعی هماهنگی پایدار منتهی می‌شد. اما با ظهور مدرنیته در جامعۀ ایرانی، میان دستگاه قدرت و طبقۀ عامه نوعی شکاف در دیدگاه‌ها پدید می‌آید که به شکل‌گیری رویکردهای یک‌جانبه‌گرایانه در ارتباط با سیاست‌های شهرسازی منتهی می‌شود. در دورۀ قاجار این سیاست‌ها عمدتاً به فضاهای حکومتی محدود است اما از دورۀ پهلوی این سیاست‌ها به تغییرات در بافت‌های مسکونی شهری منجر می‌شود بدون آن‌که به نقش مردم در این فرایند توجه شود. این نوشتار به‌دنبال پاسخگویی به این سؤال است که چه رابطه‌ای بین ظهور مدرنیته و یک‌جانبه‌گرایی در جامعۀ ایرانی و تأثیر آن بر سیاست‌های شهرسازی در برنامه‌های عمرانی و توسعه‌ای کشور وجود دارد؟ این پژوهش توصیفی- تبیینی تلاش خواهد نمود که با تحلیل اطلاعات به‌دست‌آمده به روش کتابخانه‌ای، رابطۀ حکومت به عنوان بخش نخبۀ جامعه را در ارتباط با عامۀ مردم، قبل و بعد از ظهور مدرنیته بررسی کرده و از این طریق چرایی شکل‌گیری رویکردهای یک‌جانبه‌گرایانه نسبت به سیاست‌های توسعۀ شهری را بحث نماید. در ادامه، این نوشته سیاست‌های اتخاذ شده در زمینۀ توسعه بافت‌های مسکونی را در دوره‌های تاریخی بعد از ظهور مدرنیته بررسی خواهد کرد تا این فرضیه را اثبات نماید که سیاست‌های پیگیری شده در بحث توسعۀ شهری در دوره‌های مختلف به‌دلیل فقدان ساختارها و نهادهای دموکراتیک به‌نوعی متکی بر یک نگاه یک‌جانبه‌گرایانه و بدون مشارکت مردم بوده‌اند.
format article
author امین مقصودی
author_facet امین مقصودی
author_sort امین مقصودی
title یک‌جانبه‌گرایی مدرنیستی و سیاست‌های توسعۀ شهری ایران معاصر
title_short یک‌جانبه‌گرایی مدرنیستی و سیاست‌های توسعۀ شهری ایران معاصر
title_full یک‌جانبه‌گرایی مدرنیستی و سیاست‌های توسعۀ شهری ایران معاصر
title_fullStr یک‌جانبه‌گرایی مدرنیستی و سیاست‌های توسعۀ شهری ایران معاصر
title_full_unstemmed یک‌جانبه‌گرایی مدرنیستی و سیاست‌های توسعۀ شهری ایران معاصر
title_sort یک‌جانبه‌گرایی مدرنیستی و سیاست‌های توسعۀ شهری ایران معاصر
publisher Nazar research center for Art, Architecture & Urbanism
publishDate 2019
url https://doaj.org/article/6d3690f29afd49d58def1e24eef2e174
work_keys_str_mv AT ạmynmqṣwdy yḵjạnbhgrạyymdrnystywsyạsthạytwsʿەsẖhryạyrạnmʿạṣr
_version_ 1718428380542533632