نقشِ دین در شکل گیری حکمت متعالیه
صدرا، بسیاری از یافتهها و نوآوریهای موجود در حکمت متعالیه را مدیون بهرهمندی از دین و شهود دانسته است. او، تأثیر دین بر حکمت و حکما را در دو مرحله بررسی کرده است. در مرحلة اول، دین، حکمت و حکما را از نگاه ماهیتبین و کثرتبین میرهاند و به نگاه وجودی ارتقا میدهد. بر این اساس، نگاه وجودی این مطلب...
Guardado en:
| Autor principal: | |
|---|---|
| Formato: | article |
| Lenguaje: | FA |
| Publicado: |
Imam Sadiq University
2014
|
| Materias: | |
| Acceso en línea: | https://doaj.org/article/b37aa9f082604915be87bd96888a328d |
| Etiquetas: |
Agregar Etiqueta
Sin Etiquetas, Sea el primero en etiquetar este registro!
|
| Sumario: | صدرا، بسیاری از یافتهها و نوآوریهای موجود در حکمت متعالیه را مدیون بهرهمندی از دین و شهود دانسته است. او، تأثیر دین بر حکمت و حکما را در دو مرحله بررسی کرده است. در مرحلة اول، دین، حکمت و حکما را از نگاه ماهیتبین و کثرتبین میرهاند و به نگاه وجودی ارتقا میدهد. بر این اساس، نگاه وجودی این مطلب را برای حکیم میسّر میکند که به فهم صحیحی از بعضی آموزههای دین که بدواً با احکام عقلی معارض دیده، دست یابد. این فهم صحیح موجب میشود که حکیم، به تثبیت عقلیِ بسیاری از آموزههای دینی موفّق گردد. در مرحلة دوم، تأثیر دین بر حکمت موجب ارتقاء مجدّد نظرگاه حکیم و مبانی حکمت میشود، و صدرا نتیجة این ارتقا را در دو بُعد برشمرده است: از یک سو، حاصلِ این ارتقاء، فهم تأویلات قرآنی است؛ و از سوی دیگر، حاصلِ این ارتقاء، دستیابی به اوج حکمت است؛ یعنی فهم واقع آن چنانکه هست. عبارات صریح ملاصدرا نشان از آن دارد که او، در حیات فلسفی خود همین سیر را پیموده و حکمت متعالیه نیز متناسب با همین سیر شکل گرفته است. نهایتاً این مطلب مورد تأکید قرار میگیرد که صدرا، در استفاده از دین و شهود، از الگوی پژوهشی فلسفی صحیح بهره برده و بدین ترتیب، هر چند حکمت متعالیه کاملاً مرهون دین است، اما قواعد حکمت و روش عقلی ـ برهانی را رعایت کرده است. |
|---|